Geen categorieJankverhalen

Achterkamertjespolitiek, maar dan anders.

We zijn gewend dat achterkamertjespolitiek vaak in peeskamertjes wordt bedreven. Er zijn ontelbare voorbeelden van en het is heel gangbangbaar in het bedrijfsleven, in de politiek of een combinatie daarvan. Soms, heel soms betalen de enthousiaste achterkamertjesgenieters die hobby uit eigen zak maar meestal uit de zak van de bedrijven of de belastingbetaler.

Niks mis mee als de uiteindelijke doelen voor het algemene- of bedrijfsbelang daar mee gediend zijn. Zo kan het zo maar gebeuren dat door deze feestjes een bedrijf meer omzet gaat generen omdat de opdrachtgever mee wordt genomen naar de hoeren. Of dat een wetsvoorstel of een raadsvoorstel plotseling wél een meerderheid krijgt. Dit laatste is aan mijn verdorven fantasie ontsproten want zoiets zullen onze politici of hoge ambtenaren nooit doen of op zijn minst publiekelijk afwijzen. Maar er zijn natuurlijk weer uitzonderingen. De belangrijkste ingrediënten voor een succesvol peeskamertjesoverleg zijn zoals wellicht bekend, de alcohol, de sigaren en sigaretten, de loshangende stropdas en de sex werkers (m/v). Als er één van deze zaken ontbreekt is het maar een lauw feest en wordt het beoogde doel nooit gehaald.

Gelukkig is dit allemaal in grote hoeveelheden voorhanden en het is voor de sex werkers (m/v) de enige bron van beloning om voor hun inspanning om het peeskamertjesoverleg voor de deelnemers tot een bevredigend resultaat te voeren. Hiervoor verkopen de sex werkers (m/v) hun luisterend oor, hun begrijpende blik, hun lichaam, de alcohol en de nicotine. Vaak verkopen ze bij de deur ook nog de loshangende stropdassen, vanwege de gepaste kledingseisen. Iedereen blij dus, zou je zeggen. Maar soms zijn er peeskamertjesbezoekers die niet tevreden zijn met al dat gebodene.

Om inspiratie op te doen voor een boek, dat ik ooit wil schrijven, met als werktitel “Achterkamertjespolitiek, maar dan anders”, bezoek ik regelmatig achterkamertjes. De leukste zijn te vinden aan de Rijksweg die loopt van Malden tot Venlo. Om de honderd meter tref je er wel een aan. Niet dat ik daar dan vertoef voor enig overleg, dat zou ik nooit doen, ik drink er een paar glaasjes limonade of zo. De sex werkers (v) proberen dan wel hun waar aan mij te slijten maar dat is niet nodig omdat ik zelf zware shag bij me heb, en een stropdas. Alcohol raken ze aan mij ook niet kwijt omdat ik als voorbereiding op mijn werkbezoek al het nodige heb ingeslagen.

Laatst trof ik bij binnenkomst in een van de achterkamerjes alleen de barkeeper aan. En omdat ik dacht dat hij een buitenlander was vroeg ik “Where are the female sex workers”. Maar het was een Limburger, vandaar mijn verwarring. De barkeeper knipte met zijn vingers en er verschenen onmiddellijk 72 maagden of zoiets. En omdat de ongeschreven regels van het huis inhouden dat diegene die de maagden besteld, er minstens eentje voor een drankje of zo, moet uitnodigen, bepaalde ik mijn keus. Later gaf de barkeeper mij nog een complimentje voor mijn keuze; “Fijn, dat je mijn oma zo aantrekkelijk vind, je hebt er verstand van”.

Omdat, zoals u weet, de meeste bezoekers van achterkamertjesgelegenheden niet echt tot grote daden komen zijn de sex werkers (m/v) genoodzaakt om commissie te vangen over de door hun gerealiseerde omzet. Een flesje suikerwater van € 50,- brengt voor de sex werker (m/v) al gauw zo’n € 25,- provisie op. Daar zit nauwelijks alcohol in maar dit is alleen bij professionele werkbezoekers, zoals ik, bekend. Als je met een tot stikken toe dichtgeknoopte stropdas, als Amerikaan, bijvoorbeeld een bezoek brengt aan onze bekende Rijksweg omdat dat in Amerika niet mag. En omdat ze daar deze Rijksweg met leuke achterkamertjes niet hebben.

En je ziet tijdens zo’n bezoek, met keurige stropdas om, de sex werkers (m/v) op hun gemak 100 flesjes vermeende alcoholbommen naar binnen slaan. Nou, dan zijn de rapen gaar. Dan ga je bij thuiskomst natuurlijk onmiddellijk actie ondernemen om de inname van alcohol door, om te beginnen Chinese Female Sex Workers (v) te reguleren. Een heel goed idee voor Nederland en daarna voor heel Europa, want er zullen ook alcoholinburgeringscursussen en -trainingen worden gegeven. Ja, op kosten van de belastingbetaler. Gelukkig zijn dat in dit geval de Amerikanen en die hebben toch poen zat. Maar dat is heel gewoon bij de resultaten van achterkamertjesoverleg.

Een jaar of zo geleden zag ik in een grote groep zuipende en blowende achterkamertjesoverleggers een man zitten. Strak in het pak, stropdas strak om zijn nek, alles was een beetje te strak leek het wel, die telkens naar buiten ging om een sigaar te roken. Hij vond het schijnbaar allemaal heel leuk en kennelijk genoot hij heel erg, maar een beetje op een angstige manier. Alsof er een Hogere Macht over zijn schouder keek en hem zou kunnen berispen. Ik kende de brave man niet maar de Limburgse barkeeper zei dat ’t een groepje uit Den Haag was en dat die stijve meneer met die stropdas, ja, die iedere keer naar buiten liep om een sigaar te roken, al een paar keer tegen de anderen had gezegd dat al dat gerook in achterkamertjes, hoe ook genaamd, maar eens afgelopen moest zijn. Dat kan, hadden de anderen daarop geantwoord, als jij iets voor ons doet, doen wij iets voor jou. En zo hoort ’t.