Antracietisme
Door de komst van wel 500 Animalcops zouden de dieren beter tegen gespuis beschermd worden dan de rest van de bevolking. Gelukkig zijn ze daarom weer afgeschaft. Maar toch wordt het tijd dat de dieren eindelijk eens wat terug doen.
En met name de honden. Ik zal het nu even niet hebben over de miljarden tonnen stront die ze dagelijks over ons uitstrooien. Zand erover. Het zij ze even vergeven als ze nu eindelijk eens gaan doen waar ze oorspronkelijk voor bedoeld waren. Het beschermen van oude vrouwtjes met tasjes en blonde meisjes met korte rokjes en homo’s natuurlijk met zo’n roze zakdoekje in de kontzak.
Het zou wenselijk zijn als alle doelgroepen een van Rijkswege verstrekte en gesubsidieerde beveiligingshond zouden krijgen. Met de verplichting om deze mensenvriend altijd bij je te hebben als je ook maar een stap buiten zet. Ik denk nu ook even aan hondenflitspalen voor onverlaten die zonder de vereiste hond het buitengebeuren overtreden met bijpassende vette bekeuringen.
En dan niet zo’n klein luttekikkertje – die kunnen desnoods als voer dienen – maar een echte hond met blikkerende tanden die minstens 4 kilo pens per dag vreet en als de postbode komt de gordijnen en deurklinken van de voordeur afvreet. Zo eentje! Dan is ‘t afgelopen met meisjes die zonder bewijs hoer genoemd worden, oude vrouwtjes die van hun tasjes worden ontdaan omdat daar een rozenkrans in zit en postbodes die dreigbrieven van de overheid in je gleuf stoppen.
Met weemoed denk ik nu aan mijn ex-hond Oscartje, een bouvier met een rode gloed over zijn zwarte haren. Een reus van een beest met prachtige valse rode ogen. Volgens kenners was ie knettergek maar dat kwam door die rode gloed. Als je thuis kwam kon je duidelijk zien dat er iemand aan de deur was geweest. De gordijnen zweefden als sneeuwvlokjes door de kamer en het bankstel was een tienzits geworden.
Oscartje koesterde een opmerkelijk wantrouwen tegen alles wat maar fladderde, zwart was of zich anderszins vreemd gedroeg. Zo heeft hij bejurkte paters inclusief de laatste sacramenten tot op het bot afgekluifd omdat hij een groot kindervriend was en zijn ogen nooit sloot. Ook nonnen die zich met fladderende zwarte jurken tegen de wind in bewogen moesten eraan geloven. Op de duur kreeg ik ook geen post meer maar werd mij een gratis postbus op’t postkantoor aangeboden.
Ook de gekleurde medemens moest het ontgelden. Het devies van Oscartje was dan ook kennelijk ‘in het donker loert het gevaar”. Tientallen donkere kleine hondjes uit de buurt werden verslonden. Ik hoor nog de wanhopige stemmen van de vrouwtjes die om hun lievertjes weenden en wekenlang met een leeg riempje bij een bos tulpen op de straathoek stonden te treuren. Witte hondjes, zoals de Jack Russell van de buren, konden geen kwaad bij hem doen en ze likten dus gewoon aan z’n hol.
Voor mensen die hem niet gekend hebben was ‘t maar een merkwaardige hond. Op zijn halsband hadden we daarom maar laten zetten “eerst bijten dan kwispelen”. Theedrinken was toen nog niet zo populair anders had ik dat er wel op laten zetten. Ik twijfel nog steeds of Oscartje eigenlijk niet een vieze vuile racist was. Maar ik denk eerder dat hij een hond was met een enorme zelfkennis.
Hij wist dat ie knettergek en gevaarlijk was en legde al heel gauw de link naar zijn antracietkleurige uiterlijk met rode gloed en bijpassende rode ogen. En dat ga je als hond dan natuurlijk projecteren op je omgeving en beken je kleur. Nee, een racist was hij niet. Ik denk eerder aan een mildere vorm van antracietisme met zelfreflectie, wat dat ook mag zijn voor een hond.
Oscartje hapte ook altijd met veel plezier naar de banden van brommers waarop het onvermijdelijke brommertuig zat met lange wapperende haren. En wapperen, daar was Oscartje niet van gediend. De bandenboer kwam hem daarom dan ook elke vrijdag een paar kilo kluiven brengen. Toen Oscartje zijn activiteiten uiteindelijk ging uitbreiden naar het echte grote werk, vrachtwagenbanden, is hem dat over de kop gerold en noodlottig geworden.
Nee, hoeveel volgers of lezers weet ik ook niet. Ooit al eens iets in de statistieken gezien van tussen de 50 en 1500 kijkers per dag. Boeit ook niet zo, ik doe dit blog voor mijn eigen lol. Zou er trouwens onmiddellijk een reactiestop op zetten als het dagelijks werk zou worden om als waakhond de reacties te beoordelen. Toch bedankt voor je promotie-activiteiten 🙂
Het had zomaar gekund, een vrachtwagen over ze kop.
Maar ik weet niet hoeveel volgers jij hier hebt, er reageert maar nauwelijks iemand hier, erg jammer.
Ik snap dat ook niet, snappen ze het niet of zo.
Meer links ergens plaatsen van jou schrijfsels misschien, ik doe me best.
Op Fenixx heb ik je al een keer terecht gekregen door een link.
Nee, Oscartje is op zeer hoge leeftijd dromend over enorme kuddes zwarte pieten, die door hum beschilderd moesten worden, vredig ingeslapen. Dat van die vrachtwagenband was voor het gratis janksausje en voor tegen de verveling die sommige lezers bij het moeizaam ronddolen in mijn schrijfsels vaak bevangt. Ik heb ooit een kleiner merk gehad, Boris, een heel ander tiep, soort frêle muts terwijl die toch gewoon aan z’n piemel kon sabbelen. Je wist niet wat je zag als je die pluizebol in bad stopte. Net Jesse Klaver die een natte douche heeft gehad. Er bleef niks meer van over en je moest hem föhnen om er weer een beetje bouvier van te maken.
“Toen Oscartje zijn activiteiten uiteindelijk ging uitbreiden naar het echte grote werk, vrachtwagenbanden, is hem dat over de kop gerold en noodlottig geworden.”
Brein, is Oscartje echt zo aan zijn eind gekomen, wel heftig anders.
Ze trekken inderdaad zo de banden van je velg als ze er zin in hebben.
Bouviers zijn schitterende honden, die hoef je eigenlijk niks meer te leren, dat voelen ze gewoon als vanzelf aan.
Ze kijken even rond, schatten de situatie in en handelen daarna.
Ik heb er 3 gehad (allemaal teefjes), met bergen papieren en bekers, in een extreem grote zwarte uitvoering.
Allemaal over genomen omdat ze te oud waren (4-6 jaar) en daarna niet meer interessant waren voor mensen omdat ze niets opleverde of nog wonnen op wedstrijden.
Die heb je nou eenmaal dat soort mensen, zijn eigenlijk geen hond waard.
Ben zelfs pakwerker geweest op een bouvier club.