Bij wijze van preken
Vroeger werden de negertjes uit Afrika door die vieze zuipers in de kroeg, die schijt hadden aan god, gebod en kerels met jurken en daarom nooit naar de kerk gingen en dus tijd zat hadden om gelukkig in de kroeg te zitten, oneerbiedig ‘missionarissendrop’ genoemd. Een afkorting van ‘missionarissen d’r op’ en zals we allemaal weten waren missionarissen een soort paters, zeg maar geilheiligenen in dit geval dus pedonarissen, maar dan met een voorliefde voor zwak, zwart en zweet. Dus dat was daar het paradijs want ze wisten geen raad om daar naartoe uitgezonden te worden. Naar de missie was het lekkerst haalbare in pedopatersland.
Eeuwenlang vroegen de ploeterende nietwillenwetende en toch zwaar vermoedende gelovigen zich via hun dronken oom Piet, met zijn door Ketel 1 vlijmscherp geslepen brein, op verjaardagen af waarom er zo nodig iemand naar zo’n ver vies land moest om daar zwarte mensen uit hun gelukzaligheid te rukken en voor de rest van hun leven in grote angst op hun knietjes te laten liggen. En wat moesten ze daar allemaal met die vrachtwagens vol zilverpapier dat zo braaf door alle schaapjes gespaard werd en waarvoor ze dus ontelbare pakjes sigaretten moesten leegpaffen of Mekkarepen moesten eten.
Nou, dat kwam zei oom Piet later toen ze allemaal buiten gingen pissen, omdat de rechtspraak in die warme landen wel op een erg natuurlijke wijze werd uitgevoerd en er dus hele legioenen geilheiligen door de familie van het ‘gedoopte’ kind in de kookpot werden gelouterd teneinde aan de zwijnen te worden gevoerd die daardoor later weer voor onreine varkens werden uitgescholden.
En omdat al dat gekook een heel gedoe was had de chef van het uitzendburo, die vroeger bankier was geweest, aan de stamhoofden, die later warlords werden, aangeboden, om in plaats van het koken als straf dan maar over te gaan op het uitbetalen van schadevergoedingen. Ja, en je bent niet voor niks als voormalig bankier de kerk ingevlucht dus dan kom je in combinatie met de waarde die plaatselijk aan kraaltjes gehecht werd al gauw op zilver.
Dus werd het zilverpapier, omdat de gelovigen verplicht konden worden dit te bezorgen, het ging om waardeloze rotzooi waarvan geen hond wist waar het voor diende maar dat de begunstigden het liever hadden dan een bord eten, omdat ze toen de Euro nog niet hadden en omdat het een geweldig idee was om als basis te dienen voor het latere ontwikkelingshulpverdienmodel.
