Bloggen met de staalborstel
De meeste bloggers zitten lui op hun zolderkamertje een zooitje woorden aan elkaar te rijgen en dat noemen ze dan een blog. Kopje koffie d’r bij, misschien een koekje, en lekker surfen over het internetriool. Kijken wat een ander schrijft, een beetje knippen en plakken, en dan heb je het wel gehad. Eigen inbreng is totaal onnodig en zelfs ongewenst want bloggers zijn geen echte journalisten. En zeker geen journalisten die gesubsidieerd worden door de Minister met de Hoed.
Maar moeten bloggers dan op echte journalisten lijken? Nou, volgens Barracuda dus wél. Nou, volgens mij dus niet. De echte blogger bestaat bij de gratie van de door hem gehanteerde staalborstel, om de lezers te prikkelen. Wie niet denken wil moet maar voelen. En gelukkig zijn er enkele echte journalisten op die manier tevens succesvol blogger geworden. Bloggen dus om te prikkelen en de rasp over de ziel te halen. En geen met mierezoet zuurstokken roze overtrokken waninformatie voor de kijkcijfers. Blogverdomme, met de staalborstel.
Men kan een weblog ook beschouwen als een vergaarbak van verwijzingen, die middels creatief knip- en plakwerk van teksten tot een geheel gesmeed worden.
Een groot voordeel is dat men teksten uit verschillende talen aan elkaar kan breien. Spel- en vertaalfouten wegwerken en verwijzen naar het origineel zorgt ervoor dat artikelen die cruciale spelfouten bevatten en daardoor niet in de zoekresultaten van een zoekmachine opduiken, ineens toch gevonden kunnen worden.
Met de komst van de compactcamera vreesden vakfotografen dat hun beroep in gevaar zou komen. Niets is minder waar, er zijn alleen maar meer vakfotografen bijgekomen. In de journalistiek is mijns zinziens nu het zelfde gaande. Het journaille zal zich opnieuw moeten bezinnen over hun functie en (met name bij tv) weer met ervaren professionals gaan werken in plaats van stagiaires en soortgelijke lutsers. Dan maken ze weer groot onderscheid met de burgerjournalisten/bloggers.
Ook weer zo’n leuk stukje tekst. En herkenbaar. HaHa