Blond met hond
Een hele hoop gedoe is er momenteel over een leuke meestal persoonlijke toestand die geloven wordt genoemd. Velen buitelen nu vrolijk over elkaar heen. Als de ene groep haar gelijk wil halen wordt er door de andere groep begrijpend gelachen om zoveel onzin. Iedereen heeft natuurlijk het volste recht om de wereld en omstreken door zijn eigen bril te zien. Zo geloofde ik vroeger meer dan nu, dat als ik de kroeg in zou gaan, ik binnen een half uur een lekkere blonde dame mee naar het park kon sleuren, uitwonen, weer terugbrengen en inruilen voor een van haar vriendinnen. Was toen niks bijzonders want ze waren toen allemaal geblondeerd en het lukte, tot vervelens toe, altijd. Daardoor werd ik steeds door mijn geloof gelouterd en gesterkt. Nu, eeuwen later is dit volledig anders. Mijn geloof is door de omstandigheden meer ontwikkeld omdat ik zo nu en dan met tegenzin een stukje rauwe werkelijkheid beleef. Mijn geloof is nu sterk veranderd. Als ik de kroeg in zou gaan, en ik zou een blonde dame aanspreken, geloof ik, dat ik van geluk mag spreken als ik alleen maar met afschuw wordt bekeken en niet in de hoek wordt gezet met de woorden “wat mot jij, vieze ouwe vent, kun je nog alleen zeiken?”. Ik ben dus min of meer van mijn geloof afgevallen.
Mijn hond geloofde sterk dat ik de Grote Verbieder was met bijbehorend pakket aan verschrikkelijke straffen. Als hij dan eens, van de wel erg verlichte gelovigen in mijn gezin op de Verboden Stoel mocht en daar lekker kwijlend en zich op zijn rug schurkend lag te genieten, schrok hij zich bij mijn onverwachte binnenkomst het apelazerus. Ik heb de gelovige hond nooit en te nimmer iets engs toegewenst noch aangeraakt. Dit laatste even voor de dierenbescherming en Marianne van de Dierenpartij. Mogelijk was er een relatie tussen dit gedrag en het verbod op zijn voorliefde voor het liggen op banken en stoelen.
Met mijn woorden “kom van de bank en ga in je mand”, gevolgd door “en nu is ie braaf”, is er mogelijk in zijn beleving een soort trigger ontstaan. Zo was het op de duur niet meer nodig om er iets over te zeggen. En misschien vond hij het wel lekker om de zondaar uit te hangen. Door de omgang met mijn hond was de poedel van de buren maar van zijn geloof afgevallen. Thuis mocht hij op de banken en stoelen, geen hond die hem dat ooit verboden had toch waagde hij het bij ons en bij hem thuis ook niet meer.
Als mijn andere buurman zijn hond meebracht sprong deze (de hond dus) op alle banken en stoelen en zou ook nog op de tafels zijn gesprongen als ie dat kon. Maar ja, vrije opvoeding gehad en bij hun thuis kon alles. Niks was te dol en dus een blije hond. Mijn hond en zijn vriendje de poedel zaten echter van plaatsvervangende schuldigheid te trillen en te pissen in de mand en keken met verbijstering en ongeloof naar de heldendaden van deze ongelovige. Zo zie je maar weer, geloof kan veel gezeik opleveren.
