Briefvragers

Zelfs het woord ‘brie’ heb ik dagenlang niet aan kunnen horen, ik werd er misselijk van. Als iemand maar iets mompelde dat op ‘ief’ leek werd ik ter plekke waanzinnig. Het gaat nu allemaal weer wat beter hoewel ik nog steeds moeite heb met het opschrijven van het woord ‘brief’.

Dat komt omdat ik in een onbewaakt ogenblik zo suffig was om naar een theaterstuk op de televisie te kijken waarin de poppenspelers om beurten een stroom geluiden voortbrachten. En dat was nog wel te doen want dat doen ze altijd in zo’n theaterstuk. Maar in dit geval werd elke spatie opgevuld met het woord ‘brief’. Maar dat niet alleen. Telkens als ze adem moesten halen werd er een datum in februari doorheen gemalen.

Ik was blij toen het spektakel afgelopen was en ik verdwaast en met een barstende hoofdpijn doof bleek te zijn geworden. Na 57.304 keer het woord ‘brief’ te hebben gehoord – je gaat toch tellen als je het niet meer kunt volgen – deden mijn gehoorgangen pijn en stonden de resterende hersenscellen op knallen.

Het Kabinet werd even naar De Kamer geroepen. Hadden ze nooit moeten doen natuurlijk want dan krijg je dat. Die gaan sputteren en draaien en formeel praten en laten vragenstellers zich in volledige wanhoop de haren uit het hoofd trekken, brief, brief, brief gillen en met datums in februari schermen.

Het ging dit keer weer eens over de een of andere brief met betrekking tot iets in Uruzgan en de Gemeenteraadsverkiezingen aldaar. Niemand had de betreffende brief kunnen zien aankomen. Althans, niet met de kennis van nu. In de brief zou door de NAVO gevraagd zijn of we bereid zouden zijn om dan maar niet in Uruzgan maar wel in Oeroesgan trainer van het nationale elftal te worden. Gelukkig is er nu door iemand beloofd om te gaan bezuinigen op kunstenmakende poppenspelers met bijbehorende theatervoorstellingen.