De opblaasmaatschappij

Niemand kent natuurlijk de opblaaspoppen die in lekkere-speeltjes-winkels worden verkocht. Jammer, want dan kent niemand natuurlijk ook die andere opblaasdingen zoals opblaasklabanussen, opblaasvagina’s, opblaastandenborstels en opblaasborsten, hoewel die laatsten wel schaars dreigen te worden. Maar wel kent iedereen de opblaasboot en de opblaastent of het opblaasmatras.

Het doel van al die opblaasproducten is om iets wat er niet is op simpele wijze toch te kunnen gebruiken of bezitten. Heb je geen tieten, geen nood we nemen opblaasborsten. Geen partner, dan neem je een opblaaspop. Heb je je boot moeten verkopen, dan neem je een opblaasboot voor het broodnodige Peter Stuyvesant gevoel. Kortom alles wat er niet is kan worden opgeblazen waardoor het er plotseling wél is.

Opblaastechnieken worden veel gebruikt om iets wat er niet of nauwelijks is tot zodanige afmetingen op te blazen dat niemand er meer omheen kan. Zo wordt de aanwezigheid van enkele oude vrachtwagens vol met Talibanstrijders, voorzien van 3 geweren en één handgranaat, op 100 kilometer van een grote stad in het noorden van Pakistan opgeblazen alsof het einde van de wereld in zicht is. De Amerikanen schreeuwen ontzet dat de Taliban Pakistan overneemt en dus moeten ze er meer troepen naar toe sturen. En zo is het maar net. Je moet altijd een goede reden hebben om ergens meer troepen naar toe te sturen. Want anders krijgt de wapenindustrie misschien wel last van de economische crisis en dan wordt die weer opgeblazen.

En gelukkig hebben we nog genoeg om op te blazen. Zo blazen we een plan van een 13-jarig meisje om even te gaan zeilen flink op. Griepjes worden opgeblazen of verhalen over sprakeloze ministers of, altijd leuk, over declaratiegedrag van roverhoofdmannen. Vaak worden we echter op het verkeerde been gezet en als je dan denkt te weten wat zo’n opgeblazen item is, blijkt ’t vaak toch weer anders te zijn.