De Staat en haar Tepels

Nou ben ik niet zo gauw sprakeloos te krijgen maar in dit geval stond ik toch met de bek dicht en keek verbijsterd naar iemand met een rood kwabje.

Wenend in de hangmat
Met verbazing keek ik naar een televisieprogramma waarin werklozen werd geleerd om te solliciteren, kant te klossen en een uitkering aan te vragen. Er kwam een figuur in beeld die kloeg dat hij echt werk wilde en niet voor zijn uitkering wilde werken. Want voor een uitkering werken is geen echt werk en een uitkering is geen echt salaris. Maar ja, hij was niet voor niets bouwkundig ingenieur en hij had al 4 jaar lopen solliciteren met 400 sollicitatiebrieven en dat had allemaal niks opgeleverd. Nou ja, 4 jaar lang een uitkering maar dat is vanzelfsprekend want dat is het lot van de Staat om voor de mensen te zorgen van de wieg nog wel tot ver in het graf. Hij weende bittere tranen.

Uit de hangmat gepleurd
En nu werd hij dan verplicht om na 4 jaar voor die uitkering schroefjes aan een dingetje te schroeven en als hij weigerde werd de uitkering stopgezet. De wanhoop en het ongeloof stroomde bij die arme bouwkundige drommel van de bek. Had hij daarvoor moeilijke dingen uit een bouwkundig boek geleerd om nu naast al die beschadigde en gehandicapte mensen schoefjes te draaien of poetsdoeken in te pakken? Nee, want door zijn studie had hij al het zijne aan de samenleving bijgedragen en dus was niet niet meer dan normaal dat deze samenleving ervoor moest zorgen dat hij de rest van zijn leven gewoon leuke dingen voor zichzelf kon doen. Met een uitkering natuurlijk.

Pamperland
De brave man was geheel ter goeder trouw. Hij wist niet beter en was zo zeker van zijn zaak als een beetje gelovige die naar Het Paradijs wil en zeker weet dat er aan den einder een hele berg gepatenteerde maagden liggen te wachten en dat je na het neuken op de rechterhand van je god mag gaan zitten. Misschien met het verschil dat zijn Paradijs hier in Pamperland was gelegen. Ik vroeg me dus af hoe die bouwkundig ingenieurs zo vol vertrouwen en gelovig komen. En opeens wist ik het; het was dat rode kwabje natuurlijk weer.

Het Rode Kwabje
Een heleboel mensen hebben een rood kwabje in hun hersenen. Dat zorgt er onder meer voor dat ze op een opgeblazen gifkikkertje lijken met een rood kopje tijdens televisiedebatten of dat ze een foute trui gaan dragen. Het zit in de buurt van het vreet- en schrokorgaan dat, zoals bekend bij de mensen die hier vaak komen, gelegen is achter de huig en bovenop de hersenstam. Dat rode kwabje zorgt ervoor dat er voortdurend jaloeziehormonen de rechter hersenhelft in gestort worden die de oorzaak zijn van het moedermelksyndroom. Het kwabje komt ook vaak in beeld bij onderzoeken en in commissies die gaan over integriteit en ambtelijke corruptie. Maar dat terzijde want dat is zo omvattend dat ik daar nu even geen tijd voor heb.

Moedermens
Door dit syndroom dus weet de patiënt niet anders dan dat het de schuld van de moeder is dat hij of zij hier op deze aardkloot rondhangen moet; dat deze moeder dus verantwoordelijk is voor alles wat de patiënt maar wenst en dat hij hoe dan ook nooit verantwoordelijk is voor zijn daden of zelfs voor zijn leven. Patiënt weet door het rode kwabje heel zeker dat het moedermens op deze wereld is om hem te aanbidden en tot de strot toe vol te proppen met alles wat zijn hartje begeert. En daar moet dat moedermens dan vanzelfsprekend ook nog dankbaar voor zijn. Meestal tegen de tijd dat de patiënt in een studentenflat of kraakpand gaat wonen wordt het oorspronkelijke moedermensje ingeruild voor haar vervangster, de Staat en haar Tepels omdat die nog meer te bieden heeft.