Dobbergrieken

Bootjes in all maten en kleuren komen traag de Rijn en de Maas afzakken. Ze zitten vol met Grieken die gevlucht zijn voor IS, de Internationale Suckers, die Griekenland kozen om hun oorlogen uit te vechten en hun potten met roofgoud doorheen te witten.

De son in de see sien sinke
Straks komt de rest van het Avondland, aan de beurt. Hel land in het westen waar zelfs in oude tijden de pot met goud aan het eind van de regenboog stond te gloren. Waar de hele wereld over droomde, maar niemand ging hem halen. Toen kon iedereen gewoon de son in de see sien sinke. Dat is vandaag allemaal veranderd. Om ons heen zien we de vraatzucht van hele kuddes sprinkhanen die de wereld over trekken en alles opvreten wat ze tegenkomen. Ja, ik bedoel die roverbendes die banken, investeerders, overheden en andere graaiende zakkenvullers worden genoemd. Niets is ze te dol. Momenteel worden de schapen omgeweid  wegens de om zich heen slaande besmetting met een virus dat de ogen opent en omdat dit meer opbrengt dan ze te standweiden. Als de Grieken allemaal hier zijn worden de Spanjaarden en daarna de Italianen en de Fransen, die allemaal de Maas en de Rijn aftrekken, dus daar blijft niks meer van over, omgeweid. Hun eigen landen worden dan bevolkt door de dobbermensen uit Afrika die al in Europa zijn en zij die aldaar nog een uitnodiging kunnen verwachten.

MMS Nijmegen
We staan weer, zoals iedere dag van het afgelopen jaar, op het strand van Niftrik waar vanmorgen weer honderden bootjes vol Dobbergrieken geland zijn. Ze zien er goed uit, voor een Griek. Kijk, daar hebben we Papapa Doppoulos, die vroeger een kroeg had op Plein 44 voordat de Magnefique erin zat. Dat was vroeger de plek waar een erg leuke vent, zoals ik toendertijd, zich door de meisjes van de Middelbare Meisjes School te Nijmegen kon laten misbruiken. Maar we dwalen weer de verkeerde richting in, dus daarover zal ik later uitvoerig en met naam en toenaam berichten (de meeste middelbare meisjes van toen zijn nu ergens burgemeesteres, gaan strooiend met poen de wereld rond of zijn voorzitter van iets, dus smeuïger kan het bijna niet). Kortom, Papapa Doppoulos dus, terug van met pensioen geweest.

Hoi Papapapa zei ik, dat is lang geleden.

Breinbrouwsels? Papapa trok z’n neus op en zei: ik krijg nog poen van je, negen gulden vijftig!

Productaansprakelijkheid
Ja, ja, zei ik, ik weet het maar is dat niet al heel lang verjaard of zo? En trouwens, jij hebt mij toen in jouw kroeg met dat meisje in contact gebracht waar je moeilijk van af kwam en zelfs die druiper van had opgelopen en ik er vervolgens dus ook een kreeg. Daardoor moest ik 25 gulden voor een spuit penicilline tegen de lekkende leuter gaan halen bij mevrouw dokter Penders op de Sint Annastraat. Dus naar mijn gevoel krijg ik nog 15,50 van jou. Productaansprakelijkheid, weet je? Die zin liep niet helemaal lekker maar ja, heb je wel eens een Griek Nederlands horen praten?

Ik wil daar kwijtschelding voor, zei Papapa als een echte Griek, en dus krijg ik nog poen van je. Maar dat komt later wel want we zijn van plan om vanwege een familiereferendum hier heel lang te blijven, waar is mijn huis?

Verhuisbelasting
Ik vertelde hem dus dat ie als asielzoeker meteen recht had op de mooiste nieuwe woningen die ook nog eens gratis met nette spullen, meestal van de vorige bewoner, werden ingericht. Ik noemde het merk Miele en hij straalde meteen want zijn koelkast uit de tijd op Plein 44 heette ook zo. Ook vertelde ik hem van die mooie bankpas waar hier wél mee gepind kon worden en dat ik er persoonlijk voor zou zorgen dat die 9 piek er op werden gestort. Negen vijftig, zei Papapa. Ik nam maar definitief afscheid omdat ik wist dat ze niet lang meer hadden. Over een maand of 3 zouden ze weer omgeweid worden naar Amsterdam en daarna naar Delfzijl. Nooit zouden ze nog een hechte gemeenschap kunnen vormen die door gewoon een paar eeuwen op dezelfde plek te blijven konden zien hoe er met hun werd omklungeld en omgeweid. Nooit meer zouden ze in opstand komen. Nooit meer hooivorken, beschadigde Poederpruiken en vallende bijlen. De professionele menshouderij is begonnen.

Thuis ligt er een marsorder van de Gemeente. Ik moet naar Almere verhuizen en vanwege die nieuwe verhuisbelasting al mijn spullen labelen, afstandsverklaring tekenen en de meuk laten staan. Voor de duur dat de spullen nog niet zijn opgehaald krijg ik een rekening. Wat een ramp, Almere.

Hier stond een foto die ik maar verwijderd heb omdat er kutfotografen zijn die kutadvokaten opdracht geven het hele internet af te struinen om je te beroven. Met dit onderschrift vanwege de uitleg: ’s Avonds was er nog een leuke Griekse modeshow in Niftrik.