Verhalen voor in de hangmat

Er zat een Labbekak op mijn bord

labbekakkert
Labbekak in kakhouding

Met mijn hand maak ik dat wuifgebaar waarvan normale vliegen altijd als een speer van je bord friet verdwijnen. Maar deze bleef gewoon zitten. Hebben ze bij de vliegen ook politici, dacht ik nog, of bestuurders?

Dobbervlieg
Dus nog maar een keer. Niet te snel want je moet het wel zeer gecontroleerd en ingehouden doen, dat wapperen. Voor je het weet heb je de hand vol met mayonaise zitten en dat weet die vlieg ook. Dus die blijft gewoon zitten. Hij heeft het risico goed ingeschat. Na enkele minuten wapperen met die handjes, waar geen vlieg zich iets van aan trekt, komt de rest van z’n familie ook even buurten dus het sterft hier van de vliegen. Het bord ziet er inmiddels zwart van. Of mag je dat ook al niet meer zeggen?

Frietvorkjes vlucht
Ik zit het gedoe even aan te zien maar al snel verlies ik nu echt mijn geduld en met een ferme klap los ik het probleem op. Het plastic frietvorkje ligt bij de buren op tafel maar de buurman knikt begrijpend. Hij had het ook zo opgelost. Mijn hand zit onder de troep en het plastic bordje met mayonaise in een bedje van geplette vlieg zit in het haar van een mevrouw die voorbij komt schuifelen met een rollator. Shit, het is de buurvrouw, die van dat Hitlergeschreeuw. Ze kijkt me aan en schudt haar hoofd. Je zat altijd al graag met je handen in de smurrie, zei ze, weet je nog? Ik gruwde bij de herinnering en zocht de restanten frietjes bij elkaar om ze met de lijken van de Labbekakvliegen in de afvalbak te dumpen. Een gevoel van onbeschrijflijke vreugde rammelde aan mijn tanden. Het gevoel van de overwinning. Wat hebben we toch een ongelooflijk goed land! Ik had er 3 in een klap naar hun grootje geholpen, 3 Labbekakkers, verdomme, nou de rest nog!

Image by wirestock on Freepik