Flatsdonor
Dappere mannen, die met de pik in de hand stijf naar meidenfoto’s in de Viva kijken en dan hun gerief in een soort sputumpotje doen. Dat spul wordt vervolgens verkocht aan vrouwen die onbevlekt willen ontvangen.
Het gaat al bijna honderd jaar op dezelfde manier. Een beetje te vergelijken met bloed geven. Alleen bij dat bloed geven krijg je geen plaatjesboekje. Helden dus, die hun sperma geheel belangeloos ter beschikking stellen aan vrouwen die geen zin in dat gedoe hebben.
Kwakboud
Nu is een ouwe vriend, ik zal hem Theo noemen, ooit spermadonor geweest bij een bekend ziekenhuis in Nijmegen waarvan ik de naam om begrijpelijke redenen niet vertel, maar hij noemde het altijd de Kwakboud, (Was een geintje want hij spoot in heel Nederland en een stuk van Duitsland.).
Lopende handwerk
Daar ging ie dus 3 keer daags naartoe om te doneren. Na elke dienstwisseling was hij weer present, loosde zijn wondersap in een plastic potje, kreeg een tientje voor de reiskosten en ging weer de kroeg in. En dat deed ie tientallen jaren elke dag een paar keer. Behalve in het weekend want dan deed ie z’n werk op het toilet van de kroeg waar hij dan toevallig was. Hij had dan ook altijd een rugzak bij zich, gevuld met sputumpotjes.
Loopsplitjes
In een van mijn stamkroegen, waar ik ‘m altijd trof, vertelde hij eens dat dat doneren niet altijd naar wens ging. Hij had dan ietsjes te veel gedronken, de meiden in de Viva zagen er niet uit, te kleine splitjes in de rok, dat soort dingen, waardoor de man ook eens een keer geen zin heeft. Dus, vroeg ik, leeg potje? Nou, zei die, dat niet maar als ’t niet lukte snoof ik een keer flink op en flatste er zo een vette rochel in. Wauw, zei ik, maar hebben ze niks gemerkt, keken ze je product niet eerst na? Is dat niet gek, zo’n groene kwak? Nee, zei hij, vroeger vertrouwden je elkaar nog. Het potje werd ingeleverd, er kwam een sticker met een nummer op en de uiterste houdbaarheidsdatum, ik kreeg een tientje en was bedankt.
Flufvriendin
Maar heb je daar naderhand dan geen gedoe over gehad, dat het kwakje niet werkte of zo? Nee, zei Theo, ik heb later iets gehad met een verpleegster die daar flufte en die zei dat die van mij allemaal goed terecht waren gekomen. Mijn hele productie van al die tientallen jaren is naar Afrika gegaan. Zeker 25 liter per jaar en dat 40 jaar lang.
Bijdehandje
Goh, zei Mientje van achter de bar, want alle meiden die in Nijmegen achter de bar staan heten Mientje, ze lijken echt op hun vader want jij bent vroeger toch ook zeeman geweest. Zeeman, zei Theo? Ja, zei Mientje, ze hebben daar in Afrika al 40 jaar dat programma Spoorloos, waarin arme negertjes met een vlieg op de neus hun vader zoeken. En nu las ik dat er 40 miljoen arme vaderloze kinderen hun kinderloze vader zijn gaan zoeken. En het opvallende is dat ze dan wel zwart zijn maar allemaal zo’n groene, beetje vettige gloed op hun huid hebben. En ze komen met de boot, dat hebben ze van jou. Heb je een groot huis?
Ik heb er mijn bedenkingen bij. Je weet hier al niet wat er allemaal in je voer zit, laat staan in je sputumbakje. De gewone manier, vol d’r in, geeft toch minder fouten.