Hangplekgezever voor AOW-gedoemden

Er spelen zich verhitte discussies af tussen de plemper van een artikel en en de inwoners van zijn Hameln die geheel ondersteboven van de lengte van het plempsel tegengas geven omdat ze bang zijn dat ze straks voor lul staan met een kleintje. Want het is duidelijk dat de eerder genoemde artikelenplemper een thuiswedstrijd speelt en dus een pony van 35 centimeter uit de broek tovert al dan niet ondersteunt door dikke en moeilijke woorden met onderstrepingen of hele stukken in kapitaal gezet met krullen. Des te groter de onzekerheid van de schilder des te groter het doek of de auto.

Maar gelukkig nemen de meeste lezers nauwelijks de moeite om het stukje te lezen maar beginnen gewoon met reageren. En als ze het al lezen ontsteken ze meestal in grote woede over zo’n flutstuk en dat ze daar dan hun kostbare tijd aan verkloot hebben. En dan begint het gelazer. Wraakzuchtig plempen ze knip- en plakwerk uit moeilijke boeken en gooien er nog een paar linkjes tegenaan waar je kunt leren om ook over water te lopen voor 39,95 of waar iemand twijfelt aan de holocaust en of dat niet holycoast had moeten zijn. Ze willen met de schrijver in discussie over dat kudt met deetee zó 2011 is en dat je maar eens moet beginnen met een cursus Nederlands voor buitenlanders bij de LOI of er staan honderden reacties met links naar viagralaveranciers te lonken.

Ik doe het niet. Ik ga niet in discussie met reaguurders die een paar meter knip en plakwerk in hun reactie neerkieperen om indruk op mij te maken. Ik schrijf een stukje en dat was het dan. Ik kijk niet om. Je gaat ook niet met een paar honderd belangstellenden rond de poeppot staan om het eens even over je dagproductie  te hebben met commentaar dat als je het van die kant bekijkt lijkt ’t wel meer op een molshoop met een puntje dan op een giraffenek met neusgaten. Ik lees mijn artikelen ook nooit meer of ik moet er toevallig tegenaan lopen. Het is vaak voorgekomen dat ik ergens een geniaal artikel las of een briljant reaguursel waarmee ik het hardgrondig eens was. En dan zie je je eigen naam eronder of erboven staan als schrijver en bedenker, ja, dan zwelt je borst en hoor je de hemelse stemmen van verleden schrijvers applaudisseren. Wél zet ik graag een leuke boom op met mensen die vinden dat ik de nieuwe Bert Brussen ben maar dan knapper en met meer romantiek in mijn titels. Maar voor de rest, nee, ik doe er niet aan mee.