Herdenken doe je zelf

Herdenken doe je zelf. Daar is geen verplicht nummertje voor nodig met de pretentie te laten zien dat de uiteengerukte en verweesde samenleving nog een nationale ziel zou hebben. Die ziel is er uit en komt nooit weerom. De hele manifestatie doet me sterk denken aan de festiviteiten in Noord-Vietnam of de feestjes van de PvdA. Met balonnen en banieren. Alleen het vuurwerk ontbreekt.

Ik zal vanavond 1 minuut stilte houden voor mijn eigen oorlogsslachtoffers waaronder de pa, die mij nooit heeft gekend, en over wie mijn moeder een briefje van het hoofdkwartier van The Royal Engineers kreeg dat ‘he came to his end while crossing the Rhein’.  Meer niet. Geen tijd want er moesten nog tienduizenden andere briefjes getiept worden. En mijn neefje die in Nieuw-Guinea viel. Een oom die sneuvelde in Korea, een andere tijdens een geallieerd bombardement op een fabriek waar hij als dwangarbeider tewerk was gesteld en een buurjongen die knettergek terugkwam uit Indië. Die zich ‘s nachts in de sloot achter het huis verstopte voor de Ploppers en waar hij alleen maar door ons opoe uit kon worden gehaald. Ieder ander zou ie om hebben gebracht. Hij came ook to his end omdat hij bang was dat ie in deze psychose opoe of zijn moeder voor Ploppers zou aanzien en ze wat aan zou doen.

Herdenken doe je zelf. Eigenlijk had ik dit niet moeten schrijven maar er zijn zoveel hobbyherdenkers die doorgaans met een aansteker zwaaiend op een viaduct ellende staan te vieren en hun strot staan te breken om mee te kunnen janken terwijl er fris gespoten lijkauto’s onderdoor rijden dat ik graag een ander gevoel wilde laten horen.