Herdenking van ons Zilverpapierverleden

Het is onze schuld, van de babyboomers, de kinderen hebben gelijk. Wij hebben miljarden kilo’s Mekkarepen gevreten on aan het zilverpapier te komen wat er omheen zat. Dat zilverpapier moesten we mee naar school nemen want dat ging naar de arme negertjes. Onze ouders hebben zich in die tijd ook de longen uit het lijf gerookt omdat er om de Miss Blanche ook weer bergen zilverpapier zat. We stonden met dfe bek los te krijsen als er niet snel genoeg doorgerookt werd.

Zilverpapier voor de negertjes was een gezamelijke aktie van de Memisa, van dat blèrende negermeisje met die vlieg op de neus, en de Verenigde Zilver Fabrieken in Afrika. Die kregen dus gratis het zilver weer terug zodat ze het opnieuw konden verkopen. Bekende truc uit de zieligheidsindustrie. Maar gelijktijdig waren er de bekende schooibussen die door de kerken kwamen en langs de huisdeuren. Geen gelul van we hebben al gerookt en Mekka’s gevreten want als je niks in die bus deed moest de hele straat het weten. De inhoud van de schooibussen werd in die tijd nog wel naar Afrika gestuurd dus die kinderen van de foto’s in de Katholieke Illustratie vraten zich de buikjes rond. Daar maakten ze dan weer foto’s van die voor een volgende aktie van pas kwamen.

Zonder onze Mekka’s, Miss Blanche en gevulde schooipotten was Afrika al heel lang geleden uitgestorven en tulpenbollen hadden ze toen nog niet. Onze schuld dus en nu hebben ze ook nog onze tulpenbollen. Wat je hier in de winkels ziet liggen zijn dan ook #dobberbollen. Maar dat terzijde. Wij zijn er de schuld van dat ze daar ongebreideld konden fokken en doen, we lokken ze zelf hier naartoe en dan klagen we ook nog dat die akties van vroeger een te groot succes waren.