Het is voor een man heel gewoon om bij het koffieapparaat een potje te janken

Vanmorgen stond ik op een grote bouwplaats te praten met de uitvoerder van dat werk en zag telkens bouwvakkers met schokkende schouders naar de bouwkeet lopen. Na enige tijd kwamen ze weer terug terwijl ze met een zakdoek hun ogen uitwreven.

God
God, vroeg ik aan de uitvoerder, want die heet Godfried, waarom lopen die mensen allemaal naar de keet? Nou, zei God, die gaan daar bij de koffiemachine een potje staan janken. Staan dus, want ze mogen in de tijd van de baas niet zitten anders dan op het toilet. En de aangewezen jankplaats is volgens de Bouw-CAO naast de koffiemachine. Soms staan ze wel met 50 man bij elkaar te snikken dat het een lieve lust was. Want God heeft kleine kinderen en dan praat je zo.

Huilen
Maar waarom janken ze dan, vroeg ik. Nou, zei de uitvoerder, kijk eens om je heen in deze maatschappij, dan moet je wel janken. En hij liep met schokkende schouders naar de keet. Dus ik keek om me heen en liep ook maar schokschouderend achter hem aan. In de keet werden we hartelijk ontvangen door een kleine 150 bouwvakkers die tranen met tuiten stonden te janken terwijl de bouwradio zachtjes dat bijpassende janklied draaide van de Jankert des Vaderlands.

Genderzeiken
Er is geen terug meer. We janken wat af. De zombificerende feminisering van deze samenleving heeft ervoor gezorgd dat er geen samen meer is, dat we via de CAO of de televisie tot emotionele uitingen worden gedwongen bij een koffieautomaat, dat we de ziektewet in gaan als er geen gendervriendelijke pispot op het werk is en dat wij mannen elke ochtend bij de koffieautomaat of in de bouwkeet eerst een potje gaan staan janken omdat het allemaal niet meer zo als vroeger is. Er zijn er zelfs die de koffieautomaat mee naar de camping nemen.

Roofmigranten
Ik begrijp dat gejank allemaal wel. Want het is natuurlijk niet te doen om telkens als we tot in onze ziel verneukt worden de betonschaar maar te pakken. Dus huilen we dan maar een potje als er weer miljoenen roofmigranten over het hek kruipen, dat er niet is, om onze verzorginsstaat te mollen en leeg te vreten terwijl onze oudjes in de verzorgingstehuizen de tiefus mogen krijgen in hun volle luier. En dat hun verzorgend personeel, als dat er nog is, maar zelf een pak koekjes voor ze mee neemt voor bij de koffie, als ze die nog krijgen.

Eigen gehandicapten eerst
We janken ook maar een potje als we te weten komen dat onze gehandicaptenzorg helemaal is uitgebeend, de vaderlandse gehandicapten de straat op worden gestuurd omdat al hun plekken worden ingenomen door Mafklapmigranten die hier hartelijk worden ontvangen. Gevaarlijke mafketels die we niet terug willen sturen omdat hun eigen regeringen blij zijn dat ze van dat zooitje af is. Snakkend naar adem janken we het uit als we voor rascist en nazi worden uitgemaakt omdat we ‘eigen gehandicapten eerst’ hebben durven zeggen.

Nu 30% korter
Andere invloeden zorgen er verder voor dat we het heel gewoon moeten vinden als er bij jongetjes een stuk van hun pikje wordt afgesneden en bij meisjes het doosje wordt uitgebeend en vervolgens op 3-jarige leeftijd aan een vent van 80 te neuk wordt verkocht met een huwelijkscertificaat en verklaring van ongebruiktheid, een en ander voor een geit die daarna een tijdje wordt gemarteld om tenslotte geheel volgens de godsdienstig voorgeschreven rituelen levend te worden gevierendeeld. De geit dan, niet dat meisje. Nog niet.

Het is daarom heel gewoon dat mannen janken in een discotheek bij de koffieautomaat.

Als je wat privacy wil hebben bij het janken is er nu de Huildeken. Om te huilen, die is ook niet meer.