Het Wouswitz-syndroom

Iedere zichzelf niet respecterende natie zal uiteindelijk gaan lijden aan het Auschwitz-syndroom.

Natte droom
György Konrád schrijft ergens in zijn boeken over het Auswitz-syndroom en als ik het mij goed herinner is dat de behoefte van de staat om haar onderdanen te onderdrukken. Ik ben daar niet helemaal tevreden mee en vertaal het dus maar in mijn eigen woorden:

Het Auschwitz-syndroom is de natte droom van de dienaren van de staat waarin ze de burger naar hartelust kunnen vernederen en ontmenselijken tot gekleurde glasprikkertjes op een planbord of kleurenpixels in een grafiek. De burger zelf ondersteunt dit lijden van harte door deze ongewone behandeling als gewoon en noodzakelijk te beschouwen en zal elke tegenstander hiervan vanzelfsprekend voor racistisch fascistische nazi uitmaken.

Pijn is fijn?
Ik denk dat dit meer met de werkelijkheid overeenkomt en dat we nu kunnen begrijpen waarom mensen gewoon bij de verkiezingen opnieuw op hun beulen stemmen. Waarom mensen juichen en janken van geluk als de politicus die er zijn dagelijkse werk van maakt om ze voor de zoveelste keer vol in de reedt te naaien op het podium staat te schaterlachen over zoveel onbenul. We kunnen nu ook begrijpen waarom mensen hun mogelijke reddende engelen in de politiek verguizen en vervloeken. Ze kunnen niet anders, ze moeten en zullen pijn voelen en lijden aan het Wouswitz-syndroom, een specifiek geval van Auschwitz-syndroom voor echte halvezolen.

Natte Staat
En de Staat droomt nog natter door deze voorbeeldige onderdanen die een geweldige hulp voor de staat zijn om haar deel van het Auschwitz-syndroom uit te voeren: het uitlachen, naaien en veelvuldig vernederen van haar onderdanen, de Wouswitzen.

 

Hierboven een voorbeeld van nog een variant, het Pingwitz-syndroom. De slome duikelaar is de burger en die andere de Staat.