Ik zie ik zie wat jij niet ziet
Vroeger was alles anders. Als boerenlul kon je gewoon niet zien wat er in de wereld te koop was omdat je de hele dag in de zinderende zon of de razende regen stond te schoffelen en te doen. Dus daar had je helemaal geen tijd voor.
Breezersletten met dubbele jurken
Je zag hooguit een glimp van de mensen die het goed met je voor hadden. Mensen die moe van al dat voorhebben in een koets met twaalf paarden omringd door geborduurde jongens en gevuld met courtisanes geheel onbespied over God’s wegen ergens naar toe raasden. Courtisanes zijn overigens een soort breezersletjes maar dan met een heleboel mooie jurken over elkaar om uit te trekken. Maar er is nog meer verband. Het woord is namelijk opgebouwd uit ‘Court’ en dat was een soort binnenplaats waar wij vandaag de fietsen neer zouden zetten – en waar bijvoorbeeld in Nijmegen de Voorhebbers elkaar vol in de camera af liggen te stok- en ravijnslobberen – en ‘sane’ en dat heeft te maken met je gezondheid en dat ontspannen gevoel als je hebt liggen neuken. In ieder geval, je had toen geen flauw benul wat de Voorhebbers allemaal met je voor hadden dus zag je ze alleen maar voorbij flitsen als je met de pet in de hand langs de weg ging staan. Maar ja, daar had je dan weer geen tijd voor, dus.
Fietschauffeurs
Door het internet en de uitkering van de sociale dienst moeten de Voorhebbers nu wat anders verzinnen om hun dingen onbespied te doen. Ze zouden het waarschijnlijk niet kies vinden als jij te weten kwam wat ze zo de hele dag uitvoerden of eigenlijk niet uitvoeren want daar zijn die Courtisanes dan weer voor. Soms maken ze er eentje voor de lol en vanwege de meligheid burgemeester of erger. Ja, ze sterven van de humor, die Voorhebbers. Ze zijn dan ook van en voor Het Volk. Dus tegenwoordig en vooral vanwege dat internet en de stemmetjes laten ze je denken dat ze met een zwarte fiets zonder versnellingen en een aktetas tussen de snelbinders over de door jou betaalde wegen razen. Soms zelfs met chauffeur.
Borduurjongens
Maar niets is wat het lijkt. Ze draaien een film af, die gemaakt en uitgezonden wordt door de Staatstelevisie en met inkt op papier gedaan door de Staatskranten. Want achter datgene wat jij ziet terwijl je met je pet in de hand naar die fiets op de beeldbuis staart is er een wereld waarin ze in goudkleurige koetsen met 800 paarden en omringd door geborduurde jongens met een walkie-talkie en gevuld met duizenden breezerstagiaires over de door jou betaalde met goudverf geplaveide wegen razen naar hun huizen met diamanten daken. Maar jij ziet alleen maar die fiets waar je een keer per 4 jaar braaf op stemt.
