InDolland Muzikantendiploma

Hij stond daar weer te fluiten en dus muziek te maken en waarschijnlijk zonder diploma en dus zonder de daartoe vereiste vergunning tot het uiten van trillingen uit de emotionele sfeer en nog wel in de publieke ruimte maar toch in het wilde weg.

Dus ik sprak hem maar eens aan. Dag beste muzikant, sprak ik en gaf hem tien eurocent. Hij pakte mijn gulle gift aan en keek mij met een blik van totale ontreddering aan. Ja, daar stond hij mooi met de mond vol tanden, dat overkwam hem niet alle dagen. Hoewel, bij nadere beschouwing van het door het leven en waarschijnlijk veel alcohol en drugs doorploegde gezicht, bleek toch al gauw dat er hier en daar wat tanden ontbraken. En wat er was, was bruin en brokkelig.

Door het overhandigen van het genereuze bedrag was er volgens mij een overeenkomst tot stand gekomen tussen uitvoerende musicus en toehorend publiek. Mijn juridische kennis schiet bij velen in het verkeerde keelgat dus ik weet niet zeker of het een exclusieve overeenkomst is. Ik bedoel, dat alle andere mensen in de ruime omgeving het uitgevoerde niet mogen horen omdat ik dit exclusief heb afgekocht. Ook als anderen een bedrag aan de fluitende musicus zouden overhandigen en mee zouden luisteren zou ik dit als contractbreuk ervaren en zou ik ze door zacht te neuriën “Bram, Bram, Bram, Bram” snel tot andere gedachten brengen. Maar dit gaat weer een heel andere kant op en dus maar terzijde.

Hebt U, beste muzikant, een vergunning voor het ten gehore brengen van uw gefluit, vroeg ik. En bij welke InDolland Muziekhogeschool bent u afgestudeerd, als ik vragen mag? De brave man keek mij bevreesd aan en zocht dus toch maar in de stapel daklozenkranten naar een passend exemplaar in ruil voor mijn pompeuze gift.

Tip voor de CDA-raadsleden  met een eigen InDolland Hogeschool:  Geen honden meer laten schijten zonder dat de baasjes een diploma hebben van de InDolland HondestrontHogeschool.