Op zoek naar verworpenen

Het stikt in deze wereld gelukkig van de verworpenen, dacht hij, dus we zijn nog lang niet klaar met onze roeping. Hij keek in de spiegel en vroeg zich even frivool af hoe hem een stropdas toch zou staan. Hij lachte om zijn eigen grapje want een ding was zeker, een stropdas zou een echte zoeker naar verworpenen natuurlijk nooit dragen.

Want stel je nou eens voor dat je als zoeker naar verworpenen die negertjes in Afrika wilt bekeren. Die geloven toch nooit dat je hun redder bent als je met een stropdas komt aanzetten. Die hebben nog vreselijke herinneringen aan de tijd dat ze door moordlustige blanke uitbuiters aan stropdassen werden opgehangen. Zomaar, omdat het kon.

Ja, er waren momenteel wat scheurjes in het stropdassengedrag, zoals bij leden van zijn vriendenclub die Minister of iets anders erg hoog waren geworden. Die moesten wel, anders werden ze niet voor vol aangezien door hun collega’s, de stropdasdragers. Zelf had hij bij die gelegenheden ook wel eens een stropdas gedragen maar er vanzelfsprekend nooit naar gekeken. Vol afgrijzen sloot hij zijn ogen en knoopte die verdomde stropdas om.

Hij liep de Internationale zingend zijn badkamer met gouden kranen uit en verliet zijn grachtenpand. Buiten stond zijn auto met chauffeur die hem naar het vliegveld zou brengen en dus kwam hij in de file te staan. Minzaam wuifde hij naar het volk. Jammer dacht hij, wat is dat toch jammer dat er hier nauwelijks nog verworpenen te vinden zijn omdat ze nu allemaal in de file kunnen staan.

Marcel had voor zijn film  maanden moeten zoeken en toen maar een paar figuranten en wat Vlaamse acteurs gecast. Je moet tegenwoordig voor alles in het buitenland zijn mijmerde hij. Maar gelukkig is daar een onuitputtelijke bron en er komen er iedere dag een heleboel bij, en hij knikte voldaan,

Nauwelijks gerelateerde berichten:
Geldverbranding in Afghanistan
 
De Glazen Bol van de Zieligheidsindustrie