Over het weggooien van oudjes

Het was op het nieuws geweest en ook ter sprake gebracht in een reclameprogramma van de overheid. NOVA of Pauw & Witteman, daar wou ze nu even van af zijn. Hoe dan ook, de boodschap was duidelijk. Mensen van 70 jaar moesten dood.

Verdomme, dacht ze, ik ben pas 83 en mankeer niks. Ik sport iedere dag, doe vrijwilligerswerk in het bejaardentehuis en ik heb altijd braaf op de Partij van de Arbeid gestemd. Maar ja, het was op het nieuws, dus dan is het zover. Niks meer aan te doen.

Treurig liep ze naar buiten. De buurman, een jonge vent, groette haar en ze groette terug. Die buurman deed anders dan anders besloot ze, zou hij het nieuws ook gehoord hebben? Het moest haast wel want normaal maakte hij altijd een praatje met haar. En hij had ook niet gevraagd of ze vanmiddag zijn hond even zou willen uitlaten.

In het winkelcentrum hing maar een rare dreigende sfeer. Ze kreeg het gevoel dat ze door iedereen maar aangegaapt werd en dat ze allemaal achter haar rug over haar stonden te praten. Over wat zo’n oud mens wel niet in een winkelcentrum zocht terwijl ze eigenlijk al weggespoten had moeten zijn.

Opgelucht haalde ze adem toen bleek dat ze bij de kassa gewoon met haar bankpasje kon betalen. Want als je dood moet is dat het eerste wat in beslag werd genomen. Je geld en je bezittingen. Dat wist ze nog van de verhalen uit de Nazitijd. Verdomme, dacht ze opstandig, toen is het niet helemaal gelukt en nu komen ze er weer opnieuw mee.

Lees hierover ook Joost Niemöller