Over Ridders, Schandknapen en Maagden

Iedereen kent de Ridder uit de eeuwenoude legendes, de verhalen over de dapperen die streden tegen het Kwaad. De Ridder die zijn leven desnoods gaf om weduwen en wezen, maar soms ook een paar slapjanerige balloze lullo’s, te beschermen en dat allemaal voor een bewonderende blik van de altijd aanwezige Maagd. Die Ridder, die de boeven meedogenloos, en het liefst flink wreed en met sloten bloed, in de pan hakte en op het eind lang en gelukkig getrouwd raakte met de in ontluiking verkerende en dus smachtende Maagd.
Want zonder Maagd geen Ridder, zonder Ridder geen Maagd en zonder dat allemaal geen sprookje. Nou ja, er zijn inmiddels ook wel sprookjes over Ridders en hun Schandknapen, maar dit maar weer terzijde. Maar voordat de mannelijke hardheid van de Held de geurige en zojuist ontloken bloem van de Maagd gaat betreden en uitwonen is het verhaal gelukkig weer afgelopen.

Hoewel er zoals altijd ook wel vuilbekkende vertellers zijn geweest die, nadat de kleintjes naar bed waren gestuurd, doorgingen met het vervolg op de legende. Hoe dan ook, aan het eind van de gekuiste versie zucht en weent iedereen en droomt weg hoe mooi dit zou zijn in het eigen ellendige leven. Velen wensen de minder gekuiste versie, het vervolg, niet te horen omdat het oorspronkelijk zo mooie sprookje daardoor wordt ondergesneeuwd door uitwonen, mannelijke hardheid, zogen, gekneusde en een volledig verwelkt iets dat ooit op een bloem geleken moet hebben, en ga zo nog maar even door. En als we dat willen horen kunnen we net zo goedgewoon even om ons heen kijken. Nee, we willen echte legendes met Ridders, Maagden, het Kwaad zoals Belastinggaarders en aanverwante afgrijselijke plagen. Op het eind krijgt de Ridder de Maagd, de Maagd krijgt vermoedelijk een beurt. Het Kwaad, de Belastinggaarders en alle aanverwante afgrijselijke plagen worden onomkeerbaar onthoofd of gevierendeeld, dus niet iedereen leeft nog lang en gelukkig. En zo hoort dat in sprookjes; het kwaad moet gestraft worden en de belastingen afgeschaft.

Vaak volgen er verhitte discussies over de houdbaarheid van het maagdengedoe in legendes. Want volgens kenners moet de Maagd gewoon niks te maken willen hebben met dat mannelijke hardheids- en bijpassend geurige bloemengedoe. Als de Maagd haar maagdelijkheid verliest, verliest de Ridder zijn reden van bestaan. Want zonder Maagd ook geen Ridder. Dus na betreding van Harer Geurigheid is de lol er mooi af en zal de Ridder van weleer veranderen in een op de bank hangende, chipsvretende en bierdampig boerende maar ook dartkijkende zombie. Er valt niks meer voor hem te doen want het sprookje is over en uit. De Ex-Maagd verandert op den duur in het beste geval, voor haar dus, in de nieuwe Ridder (v) en gaat op zoek naar haar nieuwe Maagd (m/v), meestal Toyboy maar ook Toygirl genoemd, want het Sprookje must go on. Er zijn natuurlijk ook Ridders die hun hele leven het ridderschap trouw blijven en dus van de ene Maagd naar de andere dwarrelen om hun wapen ter beschikking te stellen en dus ook opgescheept raken met hoge alimentatieverplichtingen. Vaker echter volgt de eens zo bloemrijke maagd haar nu uitgebluste dartkijker in het avontuurloze leven en gaat tenslotte sonjabakkeren.