Schaarofobie
 |
| Schaarliefhebster met naderende sprakeloosheid |
Er klopte een oud vrouwtje aan de deur, met zo’n hoed, zo’n tas en van die scharen. Zijn er hier nog scharen te sliepen, vroeg het oude vrouwtje met zo’n bekakte stem en ze keek erg streng met dat gezicht. Dus gooide ik de deur snel dicht en nog sneller weer open. Er stond niemand, er stond helemaal niemand. Het wordt te gek, met die scharen.
Zelfs als ik naar een vrouwenfilmpje kijk, met dat steunend schaarkreunen, zie ik ineens de blonde kop van Wilders tussen de scharende dijen uit piepen. Ik hoorde mijn zus bij de Aldi nog zeggen dat schaarlaken echt modern was en zag meteen de verkoper met blonde lokken gestrekt in de winkel tegen de muur liggen met een schaar in zijn hand. In zijn hand? Het wordt steeds gekker met die scharen.
Bij een bouwplaats zie ik monteurs die op een schaarlift aan het werk zijn dus val ik onmiddellijk flauw. Als de ambulance komt roept een broeder om een schaar om mijn stropdas af te knippen – als herinnering denk ik- dus ren ik krijsend weg.
Ik ga een paar dagen weg om tot rust te komen. Kom ik in Schaarenwoude of zo terecht en ik zie hele wouden met allemaal bomen met scharen die achter mij aan komen. Natuurlijk ren ik weer langs een viskraam met dat bord waarop staat dat schaaretjes vandaag 3 halen 2 betalen zijn. Kudt ik moet nog naar de kapper.
Breinbrouwsels vraagt zich af waardoor bijna alle mensen in Europa die wel eens een krant lezen, naar de televisie kijken of verstand hebben van cartoons knettergek zijn.
