Toename Status- en Excuuskindermisbruik
Het is al een hele tijd aan de gang en sloop met rasse schreden als een venijnige pandemie onze argeloze samenleving in. Eerst werd het een beetje weggewuifd, zoiets moest toch kunnen en och iedereen heeft wel eens wat.
En dat was in die tijd nog heel ongewoon. Vaders bleven niet thuis want daar had je tenslotte de moeders voor. Die konden zich rustig wekenlang ziek houden omdat hun kind mogelijk ziek was. Daar kraaide geen haan naar. Toen echter in Heerhugowaard 2 verontruste vaders zich ziek gingen melden vanwege pijn in de rug omdat hun kind ziek was, werd er onmiddellijk alarm geslagen door de WAO. Want die zagen de bui alweer hangen en werden er moedeloos van. Ze waren tenslotte net bekomen van de vorige WAO-pandemie waardoor ruim 17 miljoen in- en uitwoners een uitkering kregen die de belastingbetalers 190 miljard per jaar kosten.
Ook het CPB was doodsbenauwd vanwege de statistieken waaruit de hele wereld alweer zou moeten opmaken dat Nederland het ziekste land uit de geschiedenis was. De directie werd dus onmiddellijk vervangen door figuren die niet zo bang uitgevallen waren. Maar het leed was al geschied en toeristen lieten zich voor alle zekerheid maar overal tegen inenten. Vaccins tegen de gekste ziektes waren niet meer aan te slepen en de opmars van de vaccinatie-industrie is toen begonnen.
Vervolgens kwam de hele zaak in een versnelling. Omdat het logisch is dat je aan ziekmeldingen gaat doen omdat je kind ziek zou zijn omdat je collega het ook doet en iedereen dezelfde rechten heeft. Daarom dus. Iedereen moest en zou nu kinderen hebben omdat de kinderloze met heel veel argwaan en ongeloof werd bejegend als ze zich maar ziek durfden te melden.
De meesten bleven dan ook maar doorwerken, zelfs als ze op sterven na dood waren. De kinderlozen kwamen dan ook met bosjes om. Aan de mensen met een excuuskind werd echter altijd netjes en zonder rare vragen beterschap gewenst met bijpassende fruitmand en een kaartje. Er werden nooit vragen gesteld hoewel er werkgevers zouden zijn geweest die jarenlang in een inrichting zijn verpleegd. Maar ja, die hadden dan ook geen kinderen. De kosten voor het kinderziekvieren rezen de pan uit en bedragen momenteel 214 miljard per jaar.
Het hebben van een kind gaf ook een enorme status aan de bezitter. Je kon meer indruk maken door de bijtring van de baby achteloos op de bar te gooien dan met de sleutels van een Maserati. Het hebben van een statuskind werd zelfs mode bij mensen uit de entertainmentindustrie die er dus niet over piekerden om de verwekkende daad bij het woord te voegen. Daarom werden de status- en excuuskinderen maar door speciale kinderrecruitmentbedrijven uit het buitenland gehaald.
Gelukkig kwamen er al snel kamervragen en er werden commissies ingesteld waarvan de leden zich ook al ziek gingen melden omdat hun kind ziek was. Er waren geruchten van onregelmatigheden waarbij kinderlozen zich ziek gingen melden omdat hun Foster Parents Plankind ziek was. De Commissie Oneigenlijk Gebruik Kinderbezit kwam met het plan om de urenbriefjes van de ouders via een Electronisch Parents Dossier te koppelen met het absentiebriefje van de school.
Men zag daar na enkele jaren echter vanaf omdat het niet was uit te sluiten dat kinderen zich daadwerkelijk ziek gingen melden bij hun school. De commissie die nog steeds bestaat uit 1400 leden, die niet verplicht zijn om de reden van hun afwezigheid aan te geven, en die vanwege het enorme belang dagelijks van 10 tot 12 en van 14 tot 15 uur overlegt, brengt gelukkig elke 4 jaar een rapport uit in een glossy uitvoering met de foto van de bedenker van het beste plan op de voorpagina.
Door de Crisis- en Herstelwet zal deze pandemie mogelijk, na ruim 20 jaar, eindelijk eens een halt worden toegeroepen. De volgende dient zich echter al weer aan. Kinderen worden nu al massaal misbruikt om wachtgeld te incasseren.
