Vrouwen kunnen niet spuiten

Het voorrecht, om een volwassen kerel van de brommer af te spuiten, is uitsluitend voorbehouden aan de Heer der Schepping. Een beetje kerel doet dat gewoon op zijn gemak zo’n vijftien keer per dag. Desnoods uit de losse pols. Vrouwen zijn daar niet toe in staat, want die behoren zich niet op het terrein van de man te begeven en dus een droge sloot te bezitten. Alles wat maar een beetje lijkt op vorm of eigenschappen van de Grote Genotsbrenger wordt al eeuwen lang door vele culturen onder de deken geschoffeld of pijnlijk verwijderd. Want waar bleef de man als vrouwen ook maar konden ejaculeren en dat hun product in hoeveelheid honderden keren groter was dan dat vingerhoedje van de man? De man zou niet alleen zijn gezicht maar ook zijn dominante rol in de hele samenleving verliezen.

Zo werden al te luidruchtig plezier hebbende vrouwen als heksen verbrand of, als ze de mazzel hadden, naar het klooster verbannen. Of ze werden hysterisch genoemd en dus naar het gekkenhuis gesleept. Plezier hebben was dus voor vrouwen ten strengste verboden, en de man zag dat het goed was. Natuurlijk mochten ze wel klaterend lachen over moppen die de man vertelde of nog beter, bij de aanblik van lieve lammetjes of geurige bloemetjes. Want je moest ook vrouwen hun pleziertjes gunnen.

Door de eeuwen heen hebben wetenschappers, altijd zwaar gesubsidieert door belangengroepen, dikke pillen van boeken geschreven waarin nog eens duidelijk werd uitgelegd dat “als het gaat over specifieke eigenschappen van de man, dit dus onmogelijk is voor de vrouw, zo waarlijk helpe ons God Almachtig”. Nou, dat was dus duidelijk en verder geen geouwehoer er over. Er werd dan ook nooit meer over gesproken tot ergens in de jaren ’60 en ’70 van de 20e eeuw. Door de tweede feministische golf met de Dolle Mina’s en de pogingen om het gynocentrisme te promoten kwam er enige beweging in het verhaal.

Bekende feministische spuitsters zoals Simone de Beauvoir of Donna Haraway, kwamen uit de kast maar het mocht niet baten. Door de wetenschap werd namelijk, weer gesubsidieert door het Vaticaan en de EO, aangetoont dat het spuitwerk van de vrouw uitsluitend kon worden toegeschreven aan zwakke bekkenbodemspieren en derhalve aan incontinentie en stond dus geheel los van de lol. De zaak werd gesloten en zelfs Wikipedia stond achter het wetenschappelijke standpunt dat ’t allemaal maar gezeik was.

Jammer voor de realisten maar een cultureel dogma zal nooit wetenschappelijk onderuit gehaald kunnen worden. De heksenverbrandingen, de gang naar het klooster of het gekkenhuis zitten te diep in de geschiedenis van de vrouw gegrift. Want het maakt natuurlijk allemaal deel uit van de eeuwenlange machtsstrijd tussen mannen en vrouwen. Want, wie het meeste spuit is de baas.