We voeren de dienstplicht weer in

Dagelijks ontvangen we noodkreten van moeders en echtgenotes over de stand van het land. De kreten om hulp zijn onderbouwd met schrijnende voorbeelden, zoals het niet uitspoelen van het vaatdoekje of het laten rondslingeren van schoenen. En wat te denken van het dopje dat na gebruik niet op de tube tandpasta wordt gedraaid? Vreselijk allemaal en dan zijn er ook nog onverlaten die de schuld van dit alles bij de moedermensen leggen, wat natuurlijk absoluut niet waar kan zijn. Onze geliefde moedermensen zijn heel geduldige hemelse wezens die veel liever een miljoen keer over een tandpasta dopje zeuren dan dat ze hun geliefde kroost of partner discipline bijbrengen.

Dat zit eenvoudigweg niet in hun aard en het is ook niet praktisch want wie wil er nou een confrontatie aangaan met het lievelingetje dat telkens na het horen van “tandpastadopje” met stoom uit de oren en rollende ogen de deur uit rent? De oplossing zou natuurlijk het kopen van tubes tandpasta zonder dopje zijn. Iedereen die een partner zoekt zou het thuisfront van het slachtoffer moeten bezoeken alvorens een keuze te maken. Als het betreffende moedermins, met een hemelse glimlach, het toverwoord “dopje” laat vallen is het raadzaam om gillend het pand te verlaten.

Het is allemaal ontstaan toen de dienstplicht werd afgeschaft. Want door de dienstplicht werden de dopjes-ontkenners omgevormd tot echte kerels, die zelfs leerden om de binnenkant van een dopje met hun tandenborstel te reinigen, alvorens het dopje weer op de tube te draaien. Ze leerden er zelfs om zélf hun schoenen te poetsen en, hoe is ’t mogelijk, de veters en de zolen te reinigen. Ze werden vier keer per dag naar de kapper gestuurd en als er een kledingstuk scheef in de kast lag mochten ze 14 dagen de nor in op echt water en brood. Dat zien we onze lieve moedermensjes nog even niet doen, die gaan liever zelf dan maar 14 dagen de lik in.