Wie sorry zegt krijgt een koekje

Het komt gewoon door de opvoeding in de jaren ’60 en verder dat berouw hebben inhoudsloos werd. En dat niet alleen. Het was in voorkomend geval alleen maar nodig om sorry te zeggen, of heel vertederend “ik zal het nooit meer doen, ik heb er zo’n spijt van” te blèren. Of je ’t allemaal wel meende was niet belangrijk want je kreeg toch wel een koekje voor je dapperheid.

Aan iedereen die het niet horen wilde, vertelden de ouders dat hun allerliefste kindeke zo eerlijk sorry kon zeggen. Er werd liever niet bekeken of de larf het allemaal wel meende. Net zomin was ’t nodig om iets aan schadevergoeding voor gedupeerden te doen. Het maakte niet uit want belangrijker was dat een huichelachtige ongemeende eerlijkheid in de familie heerste waardoor je vanzelfje een goede opleiding tot gecertificeerde huichelaar kreeg.

Mogelijk hadden de opvoeders ook helemaal geen zin in al te lang geouwehoer met die kinderen. Spijt betonen werd dus een lege huls en vrijblijvend sorry zeggen de norm. Geen snars dus zijn we dus veranderd. Beetje teveel declareren of chanteren of op een verkeerde foto staan, het maakt allemaal geen fluit uit.

Betrokkenen zeggen maar weer sorry en ze komen er gewoon mee weg. Niks van “voor straf moet je nu een jaar voor niks werken”. Nee hoor, ze verwachten en weten zeker dat de gehele samenleving net zo op hun huichelachtig geblèr zal reageren als hun ouders in die tijd deden. “Als je nu zegt dat je er spijt van hebt krijg je een koekje”.