Wij zijn een land van paalzitters en spandoekentekenaars

Als ons iets dwars zit gaan we even terug in de tijd. We buurten dan weer op onze zo vertrouwde kindercrèche of kleuterophokplek en vragen ons af wat we toen deden als we het ergens niet mee eens waren en stevig in actie moesten komen.

Protestfröbelen
Nou, dat was in die tijd heel simpel. Mokkend in de hoek gaan staan janken was zó 1950 dat we samen met onze leiders (m/v/anders) gingen protestfröbelen. We knutselden van alles en nog wat in elkaar om van het ongerief dat ons ten deel viel kond te doen. Ja, inderdaad, sommigen gingen heel erg basaal en scheten de pamper vol maar dat was niet liev en dus kleurden we een kaart. Of we vlochten een slinger die we dan metzunnalluh vasthielden en daarmee over het pleintje dansten terwijl we een liedje zongen over het enorme verdriet dat we hadden. Kinderen voor kinderen is er groot mee geworden.

Protestopleiding
Nu we zijn uitgegroeid en vaak al niet meer in onze broek schijten als we het ergens niet mee eens zijn kijken we altijd terug naar de protestopleiding die we hebben gehad. Natuurlijk gebeurde er wel eens wat waarbij we onze opleiding maar even vergaten. In de jaren rond 1968 bijvoorbeeld, werd er nog wel eens met een straatklinker tegen een nieuwe politiebus aangegooid. Of werd er 20 jaar later een hotel in de fik gestoken zodat de vriendin van Hans Janmaat, die het ook ergens niet mee eens was, haar been verloor.  De daders zijn gelukkig nooit gepakt anders waren ze bij GroenLinks en dat soort clubs weer politici tekort gekomen en hadden we nog minder windturbines gehad.

Participatiesamenkleuren
Als we echter nu, in deze tijd van participatiesamenleven – ja, ik vind het ook een raar woord, beetje dubbelop zoals een keeshond die Kees heet – in de tijd van samen participeren dus, als we dan ergens tegen gaan protesteren pakken we, geheel volgens het ons geleerde, ons schaartje, de kleurpotloden en een oud laken uit de kast van oma en maken er ook nog een liedje voor. We maken spandoeken en schuren zingend de stokken daarvoor heel goed zodat er niemand een splinter kan oplopen. We trekken een gekleurd vestje aan met een spreuk die door een feestcommissie is goedgekeurd en meestal iets van “Je suis dit of dat en zus of zo” inhoudt, we blazen ferm op een fluitje en roepen ‘Boe-Boe-Boe’. Of we gaan voor paal zitten in Zandvoort natuurlijk.

Of naar YouTube